"Ik ga nu ten aanzien van mezelf zeer negatief klinken.
De afgelopen maanden zat ik ongelofelijk in de knoei. Ik constateerde dat de hormonen niets meer toevoegden aan de verandering van mijn lichaam. Geen heupen, vrijwel geen borstvorming (nog hetzelfde als in september en al vanaf januari 2004 aan de hormonen) en mijn gezicht is ook al een tijd onveranderd gebleven. Daarop met Jos gebeld die me meedeelde dat niet elk lichaam even ontvankelijk is voor oestrogeen.
Damned.
Dit had ik, denk ik nu, allemaal al eens meegedeeld."
lees meer >>
Als gevolg daarvan ben ik aardig gefrustreerd geraakt. Niet meer positief. Op mijn werk kwam Louis (zo heb ik ooit eens geheten) weer bovendrijven. Hartstikke fout. Ik was aan het afglijden. Sprak haast met niemand meer en deed slechts mijn werk.
Echter, ook 's nachts zette die negatieve spiraal zich door. Alleen maar malen en meer met mijn gedachten bij de dood dan bij het leven. In feite zoals Louis zijn leven vijftig jaar doorbracht. Hoe heb ik het ooit overleefd? Of willen overleven?
In mijn leven ontbreken een heleboel zaken. De woorden plezier, genieten, vreugde, zijn mij welhaast onbekend. Incidenteel wil het leven me wel eens schuchter toelachen, maar dat is dan ook alles. Eigenlijk kan Angela zich nog steeds niet van dat zware verleden van Louis losmaken. Daarbij komt het feit dat ik altijd in mijn leven alleen ben geweest. Aan mijn collega's heb ik tijdens een etentje meegedeeld dat mijn leven leeg, vreugdeloos en eenzaamheid is.
Krampachtig probeer ik me los te rukken, maar dat is heel zwaar.
Een broer van mij, maatschappelijk hulpverlener, vertelde me dat Louis zich niet zomaar zal laten wegzetten. Ben ik mooi klaar mee.
Ik zou heel gelukkig moeten zijn. Ga nu erg ontspannen de straat op, word alleen maar als vrouw bezien, maar in mijn kop kan ik maar geen knop omdraaien om positiever te gaan leven. Ik zie het leven nog steeds als een last. Vaak als een gifbeker die ik klaarblijkelijk helemaal moet leegdrinken. Persoonlijk denk ik dat vooral het alleen zijn mij de das omdoet. Als je nooit de gelegenheid hebt eens van je af te kunnen praten is dat niet gemakkelijk. Heb eigenlijk nooit geleerd spontaan te zijn en bij leuke dingen sta ik op de achtergrond en houd me er buiten. Binnenkort is er weer een feest en ik ben bang dat ik weer met de armen over elkaar en met een strak gezicht de jolige boel bekijk, hopend dat het snel tijd wordt. Ik hoop dat ik me kan laten meeslepen, want diep van binnen wil ik best wel, maar die handrem uit het verleden staat nog steeds ongelofelijk strak aangetrokken.
Afgelopen maandag ging het ineens weer veel beter. Ik kreeg de gedachte dat wellicht de hormonen mijn gemoed weer eens danig hadden opgejaagd. Maar dan ook alleen in mijn kop en niet waar ik het ook zou willen. Volgens mij zou ik ook emotioneler moeten zijn, maar ik kan verdorie niet eens huilen. Kan wel sentimenteel zijn, maar dat is alles.
Volgende week woensdag weer naar de VU. Ik snak ernaar alles eruit te gooien. Dan maar tabletjes in plaats van pleisters. Mijn lever kan daar wel tegen als je niet rookt of drinkt. Al was het maar voor mijn gemoed en vertrouwen. Dan ga ik ook info vragen met betrekking tot FFS. Ik heb al een prijslijst uit België. Ik wil gewoon een gesprek met een plastisch chirurg om weloverwogen door te nemen wat we het beste kunnen doen. Ik moet van die rotkop af. Als ik 's morgens in de spiegel kijk zie ik een vent. Mijn kapster, die me zonder make-up ziet, kan dan wel zeggen dat ze een vrouw ziet, maar dat is haar mening. Niet de mijne. Ik ben aan het vechten tegen Louis en ik realiseer me dat ik hem niet helemaal uit dit miserabele leven kan bannen. Als ik innerlijk wil veranderen moet dat naar mijn mening ook uiterlijk gebeuren. Mijn lichaam zal toch zeker eenmaal in dit leven naar mij luisteren. Ga niet werkeloos toezien. Heb mijn moeder hierover ingelicht zodat ze alvast is voorbereid. Ik denk wel dat de boodschap goed is overgekomen.
Vanmiddag met een vriendin gebeld die boos op me was dat ik niet eerder met de VU gebeld had. Verdere negatieve zaken zal ik onvernoemd laten. Zo diep zit het.
Ik hoop dat ik eruit kom. Zal eens gaan nakijken op welke wijze ik me beter onder de mensen kan gaan mengen. Een cursus? Vakantie voor alleenstaanden?
Echt contactgestoord ben ik niet, maar ik moet dat gevecht met het verleden van Louis maar eens aangaan. Misschien heb ik professionele hulp nodig, maar dan denk ik nee, je moet het toch zelf doen. Krijg je je leven eindelijk een beetje op de rails, moet je wel doorzetten. Ik kan het anderen wel vertellen, maar nu zelf nog actie ondernemen. In ieder geval nu eens een gesprek dat niet snel beëindigd zal worden.
Ik moest dit gewoon even kwijt. Helaas veel negativiteit, maar het zij zo. Ik weet (helaas) niet beter. Zal maar proberen van die enkele lichtpuntjes die me vergund zijn te genieten.
Ik hoop dat ik eroverheen groei.
Liefs
Angela
Ter informatie:
FFS = Feminizing Facial Surgery. Dit betekent de operatieve aanpassing van gelaatskenmerken om het gelaat meer te laten passen bij de genderidentiteit van de persoon.
